Archivio dei filosofi del Rinascimento

/p. 37/ quandoquidem semper in eius sunt radijs.

Ratio est, quia illustratum medium recipit speciem

valentiorem, id est Solis lumen, quod fit

efficacius oculorum obiectum: quocirca minor

atque debilior species, quae est siderum lux, non

extincta sibi, sed delata per medium non sentitur.

Alex. – Perdocte. Sed cur, dum oriuntur

astra et occidunt, maiora videntur quam

in coeli medio? I. C. – Quia elati vapores speciem

diffundunt? Alex. – Quidnam hoc efficit? I. C. –

Aëris densitas, tum propinqua, tum remota; nam

ubicunque medium sit inter astra et visum, species

ipsa crassior videtur. Alex. – At cur in medio

crassiore dilatatur species atque grandescit?

I. C. – Sicuti diffunditur aqua, solidi corporis obiectione,

ita species exiens atque in actum educta

per lucem, ubi in aëre tenui nihil occurrit,

aequalis sibi prodit; ubi quid sese opponit, crassior

quasi retunditur atque propterea dilatatur,

veluti fit in aqua, a cuius deinde superficie pingitur

aër eadem, qua se in eam intulit quantitate.

Alex. – Nihil doctius excipi potest. Sed dic, vir

eruditissime, cur scintillare videntur astra, non

autem Sol neque Luna? I. C. – Quia contrarij aëris

motus stellarum lumen, uti debile, quatiunt

atque dispergunt, id quod etiam in ventilationibus

manifeste conspicitur. Quinimo lapides

in imo fontis tremere videntur ob aquae

motum. Sol autem et Luna ideo scintillas non

emittunt, quia robustioribus viribus radios

eiaculantur quam ut aëris motu distrahi possint.

Quapropter, cum stellae magis scintillantes